SuZooBic

Bumyahe kami ng Byernes ng gabi (Nobyembre 25, 2011).

Bago bumalik sa realidad bukas dahil may defense ako sa English class.. NagSubic kami ng pamilya ko.  Di ko alam kung bakit yun ang petsang pinili ng nanay ko. Malamang pagod kaming lahat pagkadating sa hotel dahil ala-una na ng madaling araw ng makarating kami ng Subic. Medyo naligaw pa kami dun dahil malabo ang mapa ng hotel.

Nagisigising na kami ng 8:30-9:00am ng Nobyembre 26, 2011. Hindi namin natikman yung Chinese restaurant ng Venezia Hotel kung saan kami natutulog.

Dahil tanghali na kami gumising, nagbrunch nalang kami sa Chowking malapit sa Puregold Subic. Sabi kasi ng kuya ko dyan nalang kumain dahil gutom na at hindi na makapag-isip ng maayos. Pagkatapos magbrunch doon, dumeretso kami ng PTT gas station at nagtanong kung saan ang Zoobic Safari. Nagtanong kami sa isang gas boy at sakto binigyan niya kami ng 20% per head discount card para sa entrance ng Zoobic Safari. Galing talaga ni Lord. Mga 10 discount cards iyon, 3 lang ang nagamit namin dahil dalawang tao ang may discount per card. Pinamigay na namin sa ibang pamilya yung 7. Pareho lang pala ng daan ng Ocean Adventure ang Zoobic Safari. Pagdating namin doon, akala namin wala masyadong tao. Sobrang dami pala! Field trip din pala ng mga ibang eskwelahan.




Ganito kalaki yung nilibot namin. Ganito kalaki yung zoo.


Naglakad muna kami tapos sumakay kami sa ganito.. Meron din ganito na sinakyan namin pero black and white naman siya parang zebra. Yun yung sinakyan namin nung umiikot na pero hindi ko nakuhanan kasi nakalimutan ko. Hahaha pasensya na.
Nakakita kami ng iba-ibang ibon. Iba-ibang pusa. May Aeta. May ahas. May ostrich. May baboy damo. May crocodile. May iguana. May manok. May donkey. May kambing. May kabayo.



Tuwang-tuwa nanay ko ng makakita siya ng ganito...




At ang kuya ko naman naaliw sa isang Bear Cat.


Syempre ako din. Kambing ba to o tupa? Hahaha. Natakot akong hawakan pero ang lambot niya pala parang bulak pero parang nagbubuhat ka lang ng aso. Ang labo. 




Merong lugar doon na pakiramdam ko nasa Madagascar kami. Hahaha. Yung movie lang hindi yung Madagascar sa Africa mismo. Napanood ko sa National Geographic Channel yun natakot ako sa mga ibang insekto eh. Hindi lang dengue eh. Hahaha. :D

Mahigit apat o limang oras kami doon sa Zoobic dahil malaki yung lugar na inikot namin.  Pagkatapos sa Zoobic Safari, mga bandang 6pm na. Umalis na kami para magdinner sa Meat Plus Cafe. Masarap siya at mabigat. Pinili ko yung side dish na The Bomb. Akala ko kung ano yun baked potato with garlic pala siya pero ang sarap niya. 

Kinain ko yung Grilled Chicken Steak with rice and soup nila at sulit naman siya sa presyo.

Kaya heto, knockout kaming lahat dito sa bahay. Lunes at pasok nanaman bukas. Balik trabaho. Balik eskwela.


~

Natutuwa ako kahit dalawang gabi lang kami sa Subic. Bihira lang kami ulit bumyahe ng ganun. Nakakabless kasi nakikita kong masaya ang pamilya ko kahit minsan at nagkakasama kami. Hindi ako nagsising sumama ako at nagbakasyon kahit sandali dahil pagdating nitong linggong ito, marami na akong kailangang gawin sa eskwelahan. Ma-stress na sa kung ma-stress. Basta ako naging masaya ang linggo ko dahil sa pamilya ko at nakarating kami ng Subic ulit.




Maraming salamat. Magandang gabi.


~ ~ ~ 

Hindi Biro ang Dengue

Nakaranas na ako ng dengue.


Hindi siya masaya.


PRAMIS.


Isang linggo ako nakulong sa ospital at hindi nakapasok sa eskwelahan dahil sa dengue (isang linggo narin ang lunes hanggang sabado)


ika-11 ng Nobyembre, 2011, Biyernes nasa main ako ng CSB dahil doon ang PE namin (Pasensya naman wala pang Gym ang SDA.) Maglalaro daw dapat ang mga babae ng basketball kaso ayaw ng kabilang section makipaglaro. Volleyball daw ang gusto nila. Nagwawarm up pa naman ako nun dahil kaka-gym ko lang nung Huwebes. Pagkatapos dumeretso kami ng canteen para kumain at gumawa ng takdang-aralin para sa major subject.


Ilang oras ang lumipas, sumakit na ang ulo ko at nagsimula na akong lagnatin. Meron pa ngang Benildean Scholar's Fair na kailangan ko rin puntahan dahil scholar ako. Eh ang nangyari, pagpumunta ka sa fair na 'yon, bawal ka na lumabas ng school, kung di, huhulihin ka ng mga gwardya. Ayun lang. Sobrang sama na ng pakiramdam ko at di ko na kakayanin tapusin ang fair na iyon. Nakakalungkot at nakakatawang sabihing nagawa kong tumakas doon.


Nakatakas ako.


Pero hindi parin bumababa ang lagnat ko.


Pagdating ko sa condo namin, nilapitan ko agad ang tatay ko sabay sabing, "Pa, ang init ng pakiramdam ko." Ayun lang, may ensayo ako ng mga banda ko dahil kinabukasan na ang UP Ame Monogatari (Isang anime convention na mga taga UP ang nag-organize.) 5:30pm na at masama parin ang pakiramdam ko, 8pm magkikita-kita sa Mcdo Alabang, ang nag-iisang lugar kung saan kami palagi magkikita tuwing may ensayo. 7pm na at mataas parin ang lagnat ko. Ilang oras din ay tumawag na si Migs, ang drummer ng banda, sinabi niyang huwag na akong mag-ensayo, magpahinga nalang daw ako. Hindi na ako umangal dahil baka mamaya kung ano pa ang mangyari sa akin.


Sabado na.


ika-12 ng Nobyembre, 2011. Sabado.


Araw na ng UP Ame. Sobrang masama parin ang pakiramdam ko. Hindi bumababa ang lagnat ko. Nagpasya ang magulang ko na ako'y hahabol nalang sa gig at pagkatapos tumugtog ay dederetso na kami sa ER ng Manila Doctors Hospital. Pagdating ng hapon, nakadating din kami ng mga magulang ko sa World Trade Center. Nilalamig ako nung nandoon na ako sa World Trade Center, medyo nakakahilo pa dahil sobrang daming tao at mausok. Ayan na, dumating narin ang oras na tutugtog na kami. Pawis na pawis ako pagkatapos tumugtog. Akala ko bababa na ang lagnat ko dahil pinagpawisan na ako ng todo, pero hindi parin. Sobrang mainit parin ng pakiramdam ko. Pagkatapos tumugtog dumeretso na kami agad sa Manila Doctors Hospital.


EPIC FAIL ANG NANGYARI DOON.


Dahil UTI ang nakita ng doktor, binigyan ako ng antibiotic na wala naman nangyari sa akin. Pagtapak ng Lunes, bumalik kami sa Manila Doctors para magpacheck up na sa Pedia ko.
Oo, nakakatawang sabihin na pedia pa ako masaya ako na pedia pa ako. Yun nga lang, sakitin ako.. 


ika-14 ng Nobyembre, 2011. Lunes.
Pagsugod ng Manila Doctors, paghintay sa doktor ko, pina-admit na agad ako ng doktor ko dahil tingin palang daw, dengue na. Mataas kasi ang lagnat ko, may rashes pa ako sa mukha. Senyas na daw talaga ng dengue 'yon.


Nakakainis ang kwento ng pagdextrose sa akin. Dalawang beses silang nagkamali ng pag-insert dahil nahihirapan silang makita ang mga ugat ko. Ito pa, adult butterfly pa ang gamit. Eh doon sa pangatlong subok, pang-bata ang butterfly na nakakabit sa akin. Masakit talaga. Ayoko nang magkwento baka mahimatay ka lang. Maiimagine mo pa eh.


Isang linggo akong nasa ospital, isang linggo ding walang telebisyon, isang linggo akong hindi pumasok sa eskwela. Isang linggo akong nakakulong. Parang ginusto ko narin yung pagkakaroon ko ng dengue dahil kahit papaano nakapagpahinga ako (di ako nag-iisip, di ako kumikilos.) Pero namimiss ko ang mga taong nakakasama ko ng madalas.


Ang sarap pala ng pakiramdam ng dinadalaw ka.


dahil alam mong mayroong nagmamahal sa'yo. Maraming salamat Chino at Magoo sa pagdalaw, sa'yo narin, Irving. Kahit sa Skype lang kita nakausap. Ang taba mo na. Hehe. Maraming salamat, Ate Jean at dinalaw mo ko. Maraming salamat sa stuffed toy na Lion na may puppy eyes. Ang pangalan ng Lion ay si Xavee. Ngayon lang ako nakakita ng Lion na may puppy eyes. Ang cute niya. Maramiang salamat, Ate. :D


Masakit ang rashes ng Dengue.


Sa ikatlo o ikaapat na araw, nagsimulang mangati ang mga paa ko paakyat sa katawan. Binigyan ako ng gamot ng nurse, Iterax ang pangalan. Sabi ng nurse pangpatanggal daw ito ng kati at pangpatulog. Ininom ko ang gamot na iyon, lumala ang pagkati ng katawan ko. Tinaas ng doktor ang dosage ng gamot, tumaas din ang kati ng katawan ko. Dumating sa punto na umiiyak ako dahil sa kati. Oo, para akong bata  dahil umiiyak ako.


Araw-araw akong kinukuhanan ng dugo para ma-monitor ang platelets ko.


Pagdating ng ikaapat na araw, wala na akong nararamdaman tuwing tutusukan ako para kuhanan ng dugo. Akala ko di ka pa tinutusukan, pero tapos na pala.


ika-19 ng Nobyembre, 2011. Sabado. Happy Birthday, Chino Bartolome.


186 na daw ang platelet ko. Maaari na daw akong makalabas. Yahoo! Discharged na ako.


ika-20 ng Nobyembre, 2011. Linggo.


 Welcome back to GCF.
Natutuwa akong makita ang mga taga GCF. Lalo na si James, Bea at iba pa. Natuwa ako lalo ng nilibre ako ni James ng Real Leaf. Maraming salamat. *kacha!* May mga ibang hindi nalaman na nadengue ako. Pero sobrang nagpapasalamat ako na nararamdaman ko ang pagmamahal niyo kahit hindi kayo nakadalaw. Ang sarap ng pakiramdam na nakasimba ka ulit at nakita mo ang mga kapatid mo sa Diyos.


Balik realidad.
 ika-20 ng Nobyembre, 2011.


Na-touch ako sa mga kaklase ko ng lahat sila'y biglang sumigaw ng "TIN!!" ng bigla akong pumasok sa kwarto. Lalo akong na-touch ng ang kaklase kong si James (James Ronquillo, gitarista ng Not Informed.) Iadvertise na kita, James ah! , nung bigla niya akong tinawag at sinabi niya sa akin ay, "Pinagpray kita." Ang swerte ko naman at may kaklase akong katulad niya.


Masaya akong nakabalik na ulit ako sa eskwelahan, pero tambak nanaman ako ulit ng mga trabaho sa school. 




Gusto kong magpasalamat sa mga nagdasal, dumalaw,at sa mga hindi napagod kamustahin ako ng ako'y may sakit pa.


Maraming salamat, kaibigan.






Mahal ko kayo. :)

2011

***Matagal na akong hindi nakakapagsulat. Ilang buwan narin ang nakalipas nang huli akong nagsulat ng tula. Itong tulang ginawa ko ay para sa taong mahalaga sa buhay ko. Salamat, maraming salamat at naging parte ka ng storya ko, ng buhay ko. Mahal na mahal kita.***

Ilang buwan nagtiis

Puro  sugat at sakit

Ang naranasan ng puso kong paslit

Hindi na kinaya

Ang bawat kirot na dinadala

Puso’y nagpasyang magpakalayo

Isang araw ako’y gumising

Puso mo’y biglang dumating

Kinakatok ang lumuluhang ito

Iyong ginamot

At tinulungan akong pulutin

Ang bawat bubog ng basag nito

Binaybay ng puso mo ang “Mahal Kita”

Nang walang binibigkas na salita

Aking mata’y ngumiti

Luha nito ay iyong pinawi

Sa iyong pagmamahal ako’y nalulunod

At sana hindi ka mapagod

Sana ito’y iyong malaman at matandaan

Na ako ay nandito lang, nandito parin

Patuloy na nagmamahal sa’yo

Kailanma'y hindi magbabago

Mamarcha Na Tayo..

Dati-rati, gustong-gusto na ng klase makatapos ng hayskul at makatapak ng kolehiyo. Nang dumating ang araw na ito, ika-10 ng Marso, 2011, nararamdaman na namin ang katotohanang kami'y lilisan na sa ilang araw o linggong nabibilang. Ngayon ko lang napansin ang mga malalaking pinagbago ng bawat kaklase. Nagsimula sa pisikal, kitang-kita ang pinagbago ng bawat isa, at sa iba't ibang paraan pa. Pinagsamahan ng bawat isa'y lumalim pa. Mga away at hindi pagkakaintindihan, iyon ay isa sa mga nagpatibay sa aming lahat. Mga tugtugan, tawanan at kwentuhang seryoso man o hindi, kailanma'y hinding-hindi makakalimutan. Ilang guro'y pinaiyak, pinahanga at napangiti, habang-buhay nakaukit ang bawat pangalan sa puso. Ilang guro din ang dumating at lumisan, bawat isa'y nag-iwan ng marka sa bawat puso ng estudyante. Banda't teatro, ito'y habangbuhay ay mabubuhay.


Para sa aking mga guro, maraming salamat sa mga naituro niyo sa akin sa loob at labas ng klase, sa mga istorya ng iyong buhay na naipamahagi sa akin, sa aming klase. Walang ibang eskwelahang makakatumbas ng mga gurong katulad ninyo. Maraming salamat sa tawanan at iyakan. Kami'y iyong patawarin sa mga panahong kayo'y aming ginalit at napaiyak, nainsulto, nainis o miski nabastos pa. Kami sana'y inyong patawarin sa mga pagkakamaling aming nagawa.


Para sa aking mga kaklase, maraming salamat sa tawanan, kalokohan at sa ating mga pinagsamahan. Sa oras na tayo'y sabay-sabay kumain, tumawa, at kahit pa'y lumuha. Pagpasensyahan niyo na ako sa mga panahong grabe ang aking paggalit. Patawarin ninyo rin ako sa mga mabibigat na pagkakamaling aking nagawa, ayoko naring isa-isahin iyon. Ako'y nagpapasalamat sa Diyos na kayo ang aking naging kaklase. Walang ibang miyembro ng banda ang pwedeng pumalit sa inyo sa aking puso. Magagaling at talentadong gitarista, keybordista, drummer ang mang-aawit. Mga panahong tayo'y tumatawa at lumuluha tuwing ensayo, at sa mga oras na tayo'y sabay-sabay nagdadasal at nagpapasalamat sa Panginoon.

Jabbawockeez, ang ating una't huling magkakasamang sumayaw. Maraming salamat. Hindi ko makakalimutan ang tawanan at ang pagtindi ng ating chemistry habang tayo'y nageensayo at sumasayaw na mismo sa palabasan.

Illuminati, kayo ang isa sa mga grupo sa klase na nagpapasaya sa araw ko. Lalo ka na, Kurt, ang pagkainit ng ulo mo, panalo talaga. Ang pagsakay ng bawat isa sa trip ng klase, sa tuksuhan, pinasaya niyo ako. Kayo'y habang buhay na Illuminati sa buhay ko: Kurt, Greg, JM at Edward. Si Leandro umiIlluminati narin eh.

Brotherhood, ang kabanda ko. Maraming salamat sa mga impluwensya ng musika. Lalo na ang Depapepe. Bawat isa'y nakita nang umiyak at tumawa. Maraming salamat sa oras na tayo'y sabay na naggigitara, nagkakapaan ng kanta, lahat. Nagpapasalamat ako sa Panginoon na binigyan Niya ako ng banda na ganito. Habang buhay kayo'y mabubuhay sa aking puso. Malapit man o malayo.

At sa lahat ng naging bahagi ng aking buhay sa paaralang ICS, na ngayo'y kinikilala nang SMCS, maraming salamat sa lahat. Sa iyakan, tawanan, mga bagay na inyong tinuro, at sa kalokohan. Alam niyong hindi ko kayo makakalimutan. Hindi ko man kaya isa-isahin lahat ng naibahagi niyo sa akin, alam niyo paring hindi ko kayo makakalimutan hanggang sa pagtapak at pagtapos ko ng kolehiyo. 


MARAMING SALAMAT.

Hanggang sa muli,







Tin Caberto